هشت سال طول کشید تا بن زایتلین دنباله فیلم بلند و نامزد اسکارش یعنی «جانوران حیات‌وحش جنوب» را آماده پخش کند، اما می‌توان گفت که ایده فیلم «وندی» به پیشتر از این‌ها بازمی‌گردد. «وندی» را می‌توان روایت جدیدی از «پیتر پن» کلاسیک دانست که توسط دختری که دوست اوست به تصویر کشیده می‌شود. دوین فرانس، نقش این دختر را بازی می‌کند و برای اولین بار در عرصه بازیگری حضور دارد. در زوپیکس به نکات جالبی درباره شیوه ساخت فیلم «وندی» پرداخته‌ایم.
زایتلین فیلمنامه را به همراه خواهرش، الیزا زایتلین نوشت؛ ماجرای این خواهر و برادر با عروسک‌های خیمه‌شب‌بازی‌ای شروع می‌شود که در زمان کودکی با آنها بزرگ شده‌اند و در دوران بزرگسالی هم آنها را رها نکرده‌اند. الیزا با بذله‌گویی می‌گوید: «وقتی که به دنیا آمدم و از بیمارستان به خانه آورده شدم، بن برایم یک نمایش عروسکی آماده کرده بود و این اولین تعامل ما با هم در زندگی بود.»
ایده اصلی در ساخت فیلم «وندی»، مثل «جانوران حیات‌وحش جنوب»، اجتناب از جلوه‌های ویژه و استفاده از بدل‌کاران بود. دو سال طول کشید تا این دو نفر داستان را بنویسند و در این مدت، بحث‌های زیادی بر سر چگونگی خلق این دنیا شکل گرفت. طبق گفته‌های الیزا، هدف آنها این بود که «تمامی ست‌ها به‌طور کامل ساخته شوند و همه‌چیز تا جایی که امکان دارد واقعی صورت بگیرد.»
آنها برای اجرای این انگاره خیالی، به فکر نابازیگرهای جوان برای شنا افتادند؛ از گروهی از بازیگرهای مسن ساکن در محلی به اسم دروازه جهنم در جزیره آنتیگوآ فیلم گرفتند و یک قایق ماهیگیری هفتادساله ۱۵ متری خریدند و هفتاد در صد بدنه‌اش را تعمیر کردند؛ آن را غرق کردند و دوباره بالا کشیدند.
استراتژی «ساختن همه‌چیز از اول» برای زایتلین‌ها موضوع جدیدی نیست. آنها این رویه «انجام دادن کارها به‌صورت دستی» را از اولین فیلم‌شان «تخم‌مرغ» در فستیوال فیلم کوتاه Slamdance داشتند؛ که الیزا عروسک‌های آن را درست کرده بود. او این کار را در «وندی» با ساختن عروسک مادر شروع کرد؛ موجودی افسانه‌ای و دریایی که تمامی بچه‌های دنیای نورلند/ناکجاآباد را جوان نگه می‌دارد.
او و تیمش برای نرم و منعطف ساختن عروسک از مواد مقاوم در برابر آب شور و مقدار زیادی اسفنج مثل ورق‌های پلی اتیلن استفاده کردند. آنها عروسک را در سایزهای مختلفی ساختند؛ از نسخه‌های خیلی کوچک گرفته تا نسخه‌ای با قد ۹ متری.
الیزا می‌گوید: «مادر، جهش‌یافته‌ای از یک حلزون دریایی است که سال‌ها پیش آن را خلق کردم. اصرار داشتم که عروسکی با مقیاس بزرگ بسازم، چرا که می‌خواستم بچه‌ها واقعاً با آن ارتباط برقرار کنند و واقعی به نظر بیاید.» الیزا از مدرسه طراحی رود آیلند با مدرک مجسمه‌سازی فارغ‌التحصیل شده است.
تیم تولید، خانه وندی و رستوران خانوادگی‌شان در بایوی لوئیزیانا را هم از صفر ساختند.
اواخر سال ۲۰۱۶ استرلا برنت گروولن هم به تیم پیوست و با توجه به خواسته‌های بن زایتلین، بدون معطلی شروع به تست شرایط مختلف کرد.
گروولین می‌گوید: «دو مدل فیلم ۱۶ میلیمتری کوداک که انتخاب کردیم، به خوبی با همدیگر هماهنگ شدند.» او عقیده دارد که بیشتر ارجاعات تصویری‌ای که از بن می‌گرفته است از مستندهای دهه‌های ۵۰ تا ۷۰ الهام گرفته شده بودند: «برای بخش‌های دنیای واقعی فیلم که در لوئیزیانا فیلمبرداری شد، ظاهری با اشباع رنگ و کنتراست کمتر مدنظر داشتیم؛ برای همین هم آن قسمت ها را با ۲۵۰D فیلمبرداری کردیم و دو درجه تاریک‌تر ظاهر کردیم. و بعد برای سکانس‌های ناکجاآباد (که در کارائیب فیلمبرداری شد) ۵۰D را انتخاب کردیم که نتیجه آن ظاهری پررنگ‌تر و قوی‌تر با کنتراست بالا بود. وقتی که فیلم به سمت آدم‌های پیر جزیره می‌رود، باز از ۲۵۰D استفاده کردیم تا دوباره به ظاهری غبارآلود دست پیدا کنیم.»
در جزیره، که بخش بیشتر فیلم را تشکیل می‌دهد، صحنه‌های خارجی زیادی در مکان‌هایی با دسترسی دشوار و با فیلمبرداری در نور روز وجود داشته است؛ مثل صحنه هتل متروکه. گروولن با نور مصنوعی هم کار می‌کرده، اما بیشتر از نور خورشید و تعداد کمی قاب‌های فوقانی برای کنترل کردن نور استفاه کرده است. استراتژی نورپردازی در هنگام ساخت سکانس پایانی فیلم «وندی» در دروازه جهنم هم همین بوده است؛ فیلمبرداری آن ۹ روز متوالی طول کشید و بسیار شبیه به آخر فیلم «جانوران حیات …» بود که برای آن، عوامل فیلم می‌بایست به داخل آب می‌رفتند.
الیزا زایتلین می‌گوید: «من فکر می‌کنم که شما شاید بتوانید ذهنتان را فریب بدهید، اما نمی‌توانید دلتان را فریب دهید. ما می‌خواستیم که این فیلم مثل ماجرایی باشد که مخاطب به جای آنکه فقط از بیرون به تماشایش بنشیند، احساس کند که خودش دارد آن را تجربه می‌کند.»
